1.16

Rano obudziła mnie Dominika.

-Olka, Olka wstawaj.

-Dominika jeszcze pięć minut.

-Wstawaj.

-Proszę pięć minut.

-Ola, weź wstań. Tata robi naleśniki.

-Już nie śpię. To co idziemy do kuchni?- Zapytałam, siadając na łóżku w sypialni Mikołaja. Dominika stała nade mną.

-No na reszcie. Już myślałam że cie nie dobudzę.

-Spokojnie. Już nie śpię.

-Dobra chodź na śniadanie.

-A jak się Ania czuje?

-Wymiotowała znowu i nie idzie do szkoły. A ty?

-No ja idę normalnie. Dziś mam na dziesiątą dopiero.

-No dobra.- Powiedziała wychodząc z łóżka. Udałyśmy się do kuchni na naleśniki. Mikołaj stał przy gazówce smażąc naleśniki. Pierwszy raz widziałam Mikołaja jak gotował. Usiadłyśmy przy stole i zajęłyśmy się śniadaniem. No przecież ktoś musiał je zjeść.

-O już jesteście.

-No wreszcie ją dobudziłam.

-Wcale tak ciężko nie było tego zrobić.

-No faktycznie 15 minut cię budziłam.

-Akurat.

-No i to z zegarkiem w ręce.

-Po kim ona taka pyskata?

-Po ojcu.- Odpowiedziała nastolatka a ja zaczęłam tak się śmiać że prawie się oplułam.

-Zrobić ci kawę?- Zaproponował Mikołaj a ja kiwnęłam znacząco głową.

-Ola a masz jakieś plany na dziś?

-A co dziś mamy?

-Czwartek.

-Nie nic mi nie wiadomo a co się stało?

-A dała byś radę wpaść dziś po pracy, potrzebuje pomocy z polskiego?

-No jasne, wiesz mam dziś wolne więc zaraz po lekcjach możesz do mnie wpaść.

-Wolała bym tu. Wiesz Ania jest chora, ucieszy się jak będziemy w domu.

-No właśnie Mikołaj a może pojedziesz z nią do lekarza co?

-Nie wiem. Nigdy nie jeździłem z dziewczynkami, to było zadanie Kamili. A może Ola, ty byś z Anią pojechała.

-Mikołaj, z miłą chęcią ale Ania ma dopiero 12 lat i musi być z rodzicem.

-No cóż kiedyś musi być ten pierwszy raz.- Powiedział Mikołaj.

-Mikołaj naleśniki się palą.- Krzyknęłam, odskakując od stołu, chwyciłam za gorącą patelnię i szybko zdjęłam z gazówki. Resztą zajął się Mikołaj, ja tylko otworzyłam okno w kuchni. Otwierając je zauważyłam znaną mi postać.

-Mikołaj, ja nie chcę nic mówić ale.....-Zacięłam się, nie mogłam wydusić z siebie słowa.

-Co się stało?- Zapytał podchodząc do okna.

-Byłam pewna że on.....mówiłeś że go zamknęli....

-Bo tak było...musiał dziś wyjść.

-Tato co się dzieje?- Zapytała przerażona Dominika.

-Nic skarbie, wiesz zmieniły nam się nieco plany. Zostaniesz dziś w domu z Anią.

-Ola, o co tu chodzi?

-Dominika, posłuchaj się ojca. Jak chcesz to możesz pójść do pokoju pobawić się z Anią.

-Może lalkami co? Nie jestem głupia o co tu chodzi?

-Nie teraz idź do pokoju.- Powiedział Mikołaj, a nastolatka ze złością opuściła kuchnie.- Zadzwonię do Moniki nie rozumiem o co tu chodzi.

-Mikołaj...ale jak to możliwe że on wyszedł.....

-Nie wiem zaraz się dowiemy.- Powiedział i wyjął z kieszeni telefon. Zadzwonił do Moniki Kownackiej, zajmowała się tą sprawą.

-I co wiesz już coś?- Zapytałam, byłam coraz bardziej przerażona.

-Monika to sprawdzi, za pół godziny zaczyna służbę.

-Ale skąd on wie gdzie mieszkasz?

-Musiał nas śledzić.

-Czyli nie mógł dziś wyjść, on uciekł z paki. Dzwonię do Kobielaka.

-Ola spokojnie, ja zadzwonię a ty się uspokój. Napij się kawy albo czegoś. Spokojnie.- Mikołaj wyszedł z kuchni. Ja zrobiłam sobie mocną kawę po kilku minutach Mikołaj wrócił.

-I co?

-No nie najlepiej, uciekł dwa dni temu.

-Czemu do mnie nie zadzwonili, przecież on mógł mi coś zrobić.- Zaczęłam panikować, przestraszyłam się, przecież on mógł mnie śledzić. A co jeśli zrobił coś Tacie albo Jackowi, cholera Olga jest u mnie.

Mikołaj

Ola była cała roztrzęsiona. Widać było po niej że się boi. Ja zresztą też, przecież on mógł jej coś zrobić. Byłem wściekły na chłopaków z komendy że nas o tym nie poinformowali.

- Mikołaj Olga, trzeba ją ostrzec.

-Nie rozumiem.

-Jest w moim mieszkaniu, sam mówiłeś że jesteśmy podobne a Jacek nawet się nie połapał jak się zamieniłyśmy.

-Cholera masz rację. Dobra zadzwoń do niej.

-Ale ja nie mam jej numeru. Mikołaj a jeśli on coś jej zrobi.- Ola zaczęła coraz bardziej panikować. Wiedziałem że muszę zacząć działać, ale nie miałem pojęcia w jaki sposób.

-Dobra zrobimy tak. Zostaniesz z dziewczynkami. Zamkniecie się. Ja wezmę klucze, nikomu pod żadnym pozorem nie otwierajcie.

-Co ty planujesz?

-Pojadę do ciebie do mieszkania, zabiorę ją stamtąd. Nie może być tam sama. Zadzwoń do Ojca, powiedz co się dzieje niech załatwi nam jak najszybciej ochronę.

-Mikołaj uważaj na siebie.

-Oczywiście.- Powiedziałem, przytuliłem ją mocno i pocałowałem w czoło. Wyszedłem z mieszkania a Olka zamknęła za mną drzwi. Pojechałem po Olgę do mieszkania Olki. Przez miasto przebiłem się w ciągu kilku minut. Zaparkowałem samochód na zakazie i szybko wbiegłem do klatki. Drzwi do mieszkania były otwarte, przestraszyłem się i od razu znalazłem się w środku. Zajrzałem do salonu, potem do kuchni i do łazienki. Nigdzie nie było Olgi. Nagle usłyszałem jakieś odgłosy. Dochodziły z sypialni. Postanowiłem wkroczyć do pomieszczenia. Nie wiedziałem co tam się dzieje. Otworzyłem drzwi i to co zobaczyłem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Chyba już wolałbym znaleźć trupa niż Olgę i Jacka w jednoznacznej sytuacji. Bardzo szybko opuściłem pomieszczenie. Poczekałem aż oboje się ubiorą i przyszli do mnie do salonu.

-Mikołaj co ty tu robisz? Nie nauczyli cie pukać?

-Myślałem że on coś ci zrobił.

-Kto? O czym ty mówisz?

-No bo on wyszedł w sumie uciekł.

-Mikołaj kto?

-Wasyl. Zwiał z więzienia, kilka dni temu, przestraszyłem się że coś ci zrobił.

-Jak to Wasyl uciekł?- Zapytał z niedowierzaniem Jacek.

-Nie wiem, nie powiedzieli.

-A co z Olką gdzie ona jest?

-Jak co z Olką?- Nie wiedziałem co się dzieje, to Jacek wiedział ze to nie Ola. To on zdradził ją świadomie.

-No gdzie ona jest? Przecież tu jej nie ma.

-U mnie w mieszkaniu. Czyli ty wiedziałeś że Olga to nie Ola?

-No tak od samego początku.- Odpowiedział Jacek, a ja nie wytrzymałem i przywaliłem mu z pięści.- Za co to?

-Za to co zrobiłeś. A tak mi obiecywałeś że jej nie skrzywdzisz.

-Mikołaj weź wyluzuj.

-Co wyluzuj, co wyluzuj. Całą noc mówiła jak to bardzo cię kocha. Nie ty wysłuchiwałeś tego i nie ty będziesz słuchał jak bardzo cierpi.

-Ej panowie spokojnie. Uspokójcie się. Teraz Ola jest najważniejsza.

-Masz rację. Spakuje jej rzeczy i pojadę do niej.- Powiedziałem puszczając Jacka.

-Mikołaj mógł byś nie mówić o tym Oli?

-Nie powiem, ale tylko dlatego że ty to zrobisz. I masz to zrobić jak najszybciej. Bo inaczej będę ci to na każdym kroku przypominał a twoje życie zamieni się w piekło. Zrozumieliśmy się?

-Tak. A teraz mnie puść.

-Proszę bardzo.- Olga przyniosła mi rzeczy dla Olki.

-Dzięki. Uważajcie na siebie.- Powiedziałem wychodząc z mieszkania.

-Mikołaj a co z komendantem?

-Ma załatwić ochronę nic więcej nie wiem.

-No dobra, tylko jej pilnuj.

-Nie dam jej skrzywdzić.- Powiedziałem i wróciłem do mieszkania. Otworzyłem drzwi za pomocą klucza.

-Już jestem.- Krzyknąłem. Z salonu wyszła Ola.

-Hej, gdzie Olga?

-Została w mieszkaniu.

-Ale sama?

-Nie Jacek z nią jest.

-Jak to Jacek z nią jest?

-No on myśli cały czas że ona to ty. Ale spokojnie Olga ma zamiar mu to wyjaśnić później, jak się skończy cała ta akcja. A gdzie dziewczynki?

-Ania ogląda bajki a Dominika zamknęła się w pokoju. Chyba się na nas obraziła.

-Spokojnie przejdzie jej. A ty dzwoniłaś do Ojca?

-Tak, ma załatwić ochronę ale najszybciej od jutra.

-Damy rade, spokojnie jesteś przy mnie, nic ci się nie stanie.- Przytuliłem partnerkę. Ola mocno się we mnie wtuliła i zaczęła delikatnie szlochać.- Spokojnie Olka, będzie dobrze. Złapią go.

-Mikołaj boje się.

-Spokojnie. Przywiozłem ci kilka rzeczy. Olga spakowała dla ciebie.

-Jak a Jacek nic nie ogarnął?

-Powiedziałem że to rzeczy Dominik, że zostawiła jak u ciebie przebywała.

-A no chyba że tak.- Miałem dosyć kłamania. Ale co mogłem zrobić. Zależało mi na Oli jak na nikim. Nie potrafił bym jej tak skrzywdzić. Poszliśmy do kuchni. Ola zrobiła herbatę. Usiedliśmy przy stole i długo rozmawialiśmy, w zasadzie o niczym. Zaczęliśmy wspominać stare czasy. Olka opowiadała historie z dzieciństwa, ja zresztą też. Bardzo dobrze nam się rozmawiało. Potem wspominaliśmy nasze początki w policji. Wszystkie jej wspomnienia dotyczyły również mnie.

-A pamiętasz, jak mieliśmy interwencje na Krzykach, to włamanie co ten koleś się w tobie zakochał i potem przez tydzień wył ci pod oknem jakieś serenady.

-No jak mogła bym to zapomnieć. Udawałeś mojego męża.

-Ale poskutkowało.

-No, ale byłeś okropnym mężem.

-Zapracowany byłem.

-Ta jasne.

-No naprawdę.

-Ta ty i praca, a pamiętasz jak mieliśmy patrol w Parku Południowym.

-Nie....

-No jak nie...nie pamiętasz jak wpadłeś do rzeki?

-A dobra pamiętam. I tak najlepsze było jak był bal policjantów na święta.

-O jeny jak skręciłam kostkę. To wszystko twoja wina.

-Moja?

-No a kto ze mną tańczył?- Olka wyślizgnęła mi się z rąk jak tańczyliśmy, niestety a może na całe szczęście skręciła tylko kostkę. No ale resztę wieczoru spędziliśmy na pogotowiu.

-No ja ale....

-No właśnie.

-I tak w domu na zwolnieniu przez dwa dni byłaś.

-No tak wyszło, nie lubię siedzieć bezczynnie w domu. No ale za to od razu załatwiłeś mi powrót na zwolnienie.

-No ale ty ledwo chodziłaś. Nie chciałem żebyś cierpiała.

-No i tak ci nie wybaczyłam tego że na mnie doniosłeś do starego.

-Oj Olka, przestań. To dla twojego dobra.

-No wiem, żartuję tylko.- Śmialiśmy się jeszcze przez chwilkę a do kuchni przyszła Dominika.

-Czyja to torba w korytarzu stoi?

-Olki.

-A to wprowadzasz się do nas?

-No na chwilkę.

-A mogę o coś zapytać?- Dominika zapytała Olę.

-No jasne co się stało?

-Bo, Tak przypadkiem usłyszałam jak wrócił tato. O co chodzi z tym facetem?- Ola zaniemówiła, siedziała jak wryta.

Aleksandra

Dominika zaskoczyła mnie tym pytaniem, nie wiedziałam co mam jej powiedzieć. Podczas rozmowy z Mikołajem zapomniałam o tym a teraz.....

-Dominika to nie najlepszy moment na taką rozmowę.- Mikołaj odpowiedział za mnie, byłam mu za to wdzięczna.

-No super, nic mi nie chcecie powiedzieć. Mam was dosyć.- Nastolatka zaczęła krzyczeć.- Nie dość że matka nas ma dość to nawet wy, co ja ci zrobiłam że nie chcesz mi powiedzieć? Tato zaczął pić tak samo jak matka, a nawet ty się ode mnie odsuwasz. Nienawidzę cię.- Dominika uciekła z płaczem do swojego pokoju. Ja podniosłam się i ruszyłam za nią.

-Przejdzie jej.- Mikołaj złapał mnie za rękę. Ja natomiast wyrwałam się i pobiegłam za nastolatką. Zapukałam do pokoju.

-Idź sobie, nie chcę cie znać.

-Proszę wpuść mnie.

-Nie, wynoś się.

-Proszę, pozwól mi wejść.- Dobijałam się tak do drzwi dobre dziesięć minut. W końcu otworzyła. Usiadłyśmy na łóżku. Wciąż płakała.

-Nie płacz, proszę.

-Najpierw matka potem tato a teraz ty. Jak mam ie płakać jak wszyscy się ode mnie odwrócili.

-Nikt się od ciebie nie odwrócił.

-No wcale.

-Naprawdę. Dobrze wiesz że zawsze możesz na mnie liczyć.

-Ola, ja nie chcę na ciebie liczyć, ja chcę się czuć bezpiecznie. A jak mam się tak czuć jak słyszę że będziemy mieli ochronę i nawet nie wiem o co chodzi.

-Bo to długa historia.

-Nie idę dziś do szkoły, mamy więc czas.

-Jakiś czas temu, pewien człowiek mi groził. Miał siedzieć w więzieniu.

-To czemu tego nie robi?

-Bo uciekł. I dlatego mamy mieć ochronę, na wszelki wypadek.

-No ale czemu my, przecież on tobie groził?

-Tak dla bezpieczeństwa.

-Boisz się go?

-Tak, nie wiemy do czego ten człowiek jest zdolny.

-A czemu on ci groził?

-Bo na początku mojej kariery w policji, razem z twoim tatą rozpracowaliśmy pewną grupę przestępczą. On był szefem. Dobra skończmy ten temat. Co powiesz na babskie popołudnie.

-Ale że jak?

-No zamkniemy się w twoim pokoju i będziemy oglądać filmy. Co ty na to?

-Jestem za, dobra to ja szukam jakiegoś filmu a ty idź po Anię i przy okazji zrób popcorn. To rozkaz.

-Tak jest szefie.- Odpowiedziałam i poszłam po Anię.

-Hej mała, jak się czujesz?- Zapytałam wchodząc do pokoju.

-O Ola. Cześć. Już lepiej.

-Nie oszukujesz mnie?

-No jak bym mogła.

-No zawiń się w koc i zapraszam na babskie popołudnie.

-Na babskie co?

-Będziemy z Dominiką film oglądać, idziesz z nami?

-No pewnie.- Odpowiedziała i szybko ruszyła w kierunku pokoju swojej siostry. Ja udałam się do kuchni po popcorn. Zaczęłam szukać go w szafkach.

-A co ty robisz?- Zapytał Mikołaj wchodząc do kuchni.

-Szukam.....popcornu....wiesz gdzie jest?

-W szafce po lewej koło okna.- Odpowiedział a ja zajrzałam do tej szafki.

-A mógł byś mi pomóc, bo go nie widzę.

-No jak go nie widzisz?

-No normalnie, gdzie go masz?

-Zapomniałem. Zjedliśmy w poniedziałek mieliśmy kino w domu.

-No dobra a co masz, tak żeby do filmu pasowało?

-Nie wiem, a co oglądamy?

-Ty nic, ja z dziewczynkami.

-To nic nie mam.

-Zabawne. Mów co masz?

-Jak ci powiem to będę musiał cię zabić.- Powiedział Mikołaj a mi przypomniały się ostatnie wydarzenia.- przepraszam, nie chciałem.

-Nic się nie stało.- Odpowiedziałam i ruszyłam w stronę pokoju Dominiki.

-Ola naprawdę przepraszam.

-Mikołaj naprawdę nic się nie stało.- Odpowiedziałam i poszłam do dziewczynek. Siedziały na łóżku nakryte kocem. Dominika na kolanach miała laptopa. Usiadłam obok nich z niezbyt zadowoloną miną.

-To co oglądamy?

-Komedię romantyczną. Świąteczne drzewko czy coś takiego.- Odpowiedziała starsza z dziewczynek. Uśmiechnęłam się do nich.- Widziałaś już?

-No tak, ale możemy obejrzeć jeszcze raz.

-No dobra a co ty masz taką minę coś się stało?

-Popcornu nie ma.

-O szkoda. Wbijaj się.- Powiedziała Dominika okrywając mnie kocem. Zaczął się film. Jakoś w połowie Mikołaj przyszedł do pokoju z wielką miską frytek.

-Mogę się przyłączyć?- Zapytał stając w drzwiach.

-Nie, to babskie spotkanie.- Odpowiedziałam.

-Jasne tato, siadaj obok Olki.- Powiedziała Ania przesuwając się w stronę Dominiki. A ja zrobiłam miejsce dla Mikołaja. Usiadł koło mnie. Nie będę ukrywać było nam ciasno. Mikołaj położył miskę z frytkami na kolanach i objął mnie a ja wtuliłam się w jego ramiona. Po kilku minutach filmu zasnęłam.