1.12

Poszłam więc otworzyć. W drzwiach stał Jacek, dyżurny.

-O hej a co ty tu robisz?

-Płakałaś?

-Nie, coś się stało że przyszedłeś?

-No pomyślałem że ci się pewnie nudzi, tyle czasu w domu siedzieć.

-Wiesz jak to jest.

-Na pewno nie płakałaś?

-No na pewno. Wejdziesz? Może się czegoś napijesz?

-Wiesz nie wiedziałem w sumie, może skoczymy do teatru mam akurat dwa bilety.

-Nie mam ochoty.

-Przestań, dobrze widzę że płakałaś, daj sobie choć humor poprawić.

-No dobra, poczekaj. Pójdę się ogarnąć.- Jacek zaczekał na mnie w salonie a ja poszłam się szybko przebrać. Dziś na dworze było bardzo ciepło więc ubrałam sukienkę, zarzuciłam na to skórę i zrobiłam sobie delikatny makijaż aby nie było widać że płakałam. Byłam już gotowa.

- To co idziemy?

-No pewnie, ślicznie wyglądasz.

-Dziękuję.- Na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech z leciutkim rumieńcem. Poszliśmy. W teatrze akurat grali Romeo i Julię. Piękny spektakl. Po spektaklu udaliśmy się do parku na spacer.

-I jak ci się podobało?

-Śliczne, na końcu myślałam że się popłaczę.

-No ja płakałem.

-Nie żartuj.

-No naprawdę. A może masz ochotę na jakąś przekąskę, tu niedaleko jest fajna knajpka.

-No możemy pójść. Ale nie do tej knajpki.- Powiedziałam, zawsze chodziłam do niej z Mikołajem i jakoś dziś nie miałam ochoty tam iść.

-No jak chcesz. To gdzie pójdziemy?

-Może do mnie to niedaleko przygotuję coś do jedzenia.

-No dobra, jak zapraszasz.- Powiedział Jacek i udaliśmy się do mnie. Zaprosiłam swojego gościa do środka. Przygotowałam kawę.

-Ładne mieszkanko.

-Dzięki.

-Brakuje w nim....

-Czego?

-Męskiej ręki. Widać że mieszkasz sama.

-No tak wyszło. To na co masz ochotę?

-Nie wiem co zrobisz będzie dobrze.

-No to może spaghetti. Co ty na to?

-Niech będzie, może ci pomóc.

-Jak chcesz.- Jacek pomógł mi przygotować, drobny posiłek. Bardzo dobrze się przy tym bawiliśmy. Gdy już wszystko zrobiliśmy, zajęliśmy się jedzeniem, najlepszą częścią gotowania. Cały czas patrzeliśmy sobie prosto w oczy posyłając sobie delikatne uśmiechy. Po kolacji postanowiłam pozmywać. Jacek zaoferował mi pomoc. Mycie dwóch talerzy po kolacji zajęło nam godzinę i kosztowało mnie mokre ubrania. Byłam cała przemoczona zresztą tak jak Jacek. Potem poszłam się przebrać a Jacek w tym czasie pozmywał z podłogi pianę. Wróciłam do kuchni przebrana w piżamę.

-A co ty już idziesz spać?

-A nie mogę.

-Możesz ale pod jednym warunkiem.

-Stawiasz warunki. No słucham.

-Ja śpię z tobą.- Zarumieniłam się nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Jacek przysunął się delikatnie do mnie, objął w biodrach i delikatnie pocałował. Od razu odwzajemniłam jego pocałunek. Całowaliśmy się coraz namiętniej i namiętniej. Zaczęliśmy pozbywać sie z siebie rzeczy i ruszyliśmy w kierunku sypialni. Spędziliśmy razem cudowną noc. Nazajutrz obudził mnie telefon Jacka.

-Co się dzieje?- Zapytałam ledwo przytomna.

-Muszę już iść do pracy.

-Weź sobie wolne.

-Nie mogę odezwę się później.- Powiedział Jacek i zaczął się ubierać.

-Może ci śniadanie zrobię?

-No dobra.- Odpowiedział Jacek a ja udałam się do kuchni. Szybko przygotowałam dla Jacka kilka kanapek oraz coś do pracy. W pośpiechu zjadł śniadanie, pożegnaliśmy się namiętnym pocałunkiem. Wciąż nie mogłam przestać o nim myśleć.

Kilka dni później.

Dziś wracam do pracy po zwolnieniu lekarskim. Mikołaj dalej się do mnie nie odzywa, a Jacek jesteśmy parą. Przy nim zapominam o wszystkich problemach, cieszę się chwilą. Wstałam dziś po ósmej szybko ogarnęłam się do pracy i pojechałam. Samochód zaparkowałam tam gdzie zawsze, obok auta taty i Mikołaja. Pod dużym dębem. Wysiadłam i z uśmiechem na twarzy poszłam na komendę. Mikołaja jeszcze nie było. Postanowiłam na niego poczekać w pokoju służbowym. Szczerze mówiąc długo nie musiałam na niego czekać. Jak zawsze wszedł do pokoju i bardzo gwałtownym ruchem zamknął za sobą drzwi.

-Hej Mikołaj.

-No hej.- Odpowiedział a w jego głosie było słychać niepewność.

-A ty się nie cieszysz że już wróciłam.

-Nie no cieszę się, ale czemu dopiero teraz?

-Bo lekarz mi nie pozwalał swoją drogą ojciec też nie. A czemu zadajesz tak bezsensowne pytania.

-Nie chodzi mi o to, dlaczego dopiero ze mną masz patrol?

-No bo dziś wróciłam do pracy.

-Olka, przestań serio pytam.- Powiedział Mikołaj a mnie zamurowało.

-Chwila jak na nasz patrol? Mówię ci że dziś wróciłam.

-Przestań się zgrywać i powiedz czemu byłaś na patrolu z Emilką. Swoją drogą myślałem że za sobą nie przepadacie a tu papużki nierozłączki.

-Mikołaj co ty mówisz? Przecież ja od dziś wróciłam do pracy.

-Ola, jasne i dlatego na grafiku jesteś z Emilką od środy.

-Jak od środy jak mówię ci że dopiero wróciłam po zwolnieniu.

-No to sobie w grafik zajrzyj.

-I dlatego że byłam wpisana w grafik jesteś zły?

-Nie.

-To wyjaśnij dlaczego?

-Bo udajesz że mnie nie znasz.

-Kiedy niby to zrobiłam?

-Od środy tak robisz, swoją drogą to ciekawe czemu nagle mnie znasz.

-Nagle. Mikołaj mówię ci że dopiero wróciłam. O co ci chodzi?

-O nic wiesz.

-Mikołaj do cholery. Czemu mi nie wierzysz?

-Bo widziałem cię na korytarzu codziennie, nawet cześć nie odpowiedziałaś. Udawałaś że mnie nie znasz.

-Ja udawałam, i dlatego nie odbierałeś telefonu i jak po Dominikę przyjechałeś to nie pomyślałeś żeby się zapytać o co chodzi. Wiesz co to.

-Wiesz, mam o tyle szczęścia że jednym podaniem mogę zmienić partnera.

-Mikołaj co ty wygadujesz?

-Ja mówię prawdę. Tylko ty nie wiadomo co wyprawiasz.

-Ja, do prawdy. Cały czas byłam na zwolnieniu ile razy mam ci mówić.- Do pokoju przyszła Emilka, nie cieszyłam się na jej widok. Jakoś za sobą nie przepadałyśmy.

-A co wy się tak drzecie na całej komendzie was słychać.- Powiedziała Emilka przerywając nam bardzo głośną wymianę zdań.

-Nie ważne.- Powiedziałam chcąc wyjść z pokoju.

-Nie wnikam.

-Swoją drogą. Możesz nam pomóc.- Powiedziałam. Wpadł mi do głowy świetny pomysł.

-No a co to nie wiecie o co się kłócić?

-Nie, słuchaj z kim ty masz teraz patrol?

-Z Olgą, a co?

-Nie nic tak się pytam, bo Krzyśka nie ma, a wiesz byłam na zwolnieniu i nie wiedziałam kogo ci przydzielili.

-Z Olgą mam patrole. A tak w ogóle to jak ty się czujesz co?

-A dzięki dobrze. A od dawna z Olgą jeździsz?

-Od środy. A co ty tak wypytujesz?

-Nic tak z ciekawości.- Powiedziałam i wyszłam z pokoju. Mikołaj wyszedł za mną.

Po chwili doszedł do mnie. Odwróciłam się w jego stronę i nie zauważyłam jak z pokoju dyżurnego ktoś wyszedł. Zderzyłam się z tą osobą.

-Przepraszam.- Zaczęła mówić dziewczyna w krótkich włosach.

-Nic ci nie jest?- Zapytałam podając jej rękę aby się podniosła.

-Naprawdę nie chciałam.- Wciąż tłumaczyła się dziewczyna.

-Spokojnie, na pewno nic ci nie jest mocno upadłaś.

-Na pewno.- Odpowiedziała dziewczyna.

-Mikołaj co tak stoisz, pomógł byś pozbierać te papiery.- Mikołaj wciąż stał.- Mikołaj co się z tobą dzieje.

-Wy jesteście identyczne.- Wydukał po chwili Mikołaj. Spojrzałyśmy na siebie z niepewnością. Faktycznie byłyśmy podobne. Stanęłyśmy i z niedowierzaniem spoglądałyśmy na siebie w milczeniu. Zajęło nam to dobrą chwilę.

-Kim jesteś?-Po chwili zapytała mnie dziewczyna.

-Posterunkowa Wysocka, a ty?

-Posterunkowa Wysocka.

-Czemu po mnie powtarzasz?

-Nie powtarzam, naprawdę mam Wysocka na nazwisko. Olga jestem.- Dziewczyna podała mi rękę.

-Ola, miło mi poznać.- Powiedziałam podając Oldze dłoń.

-Zapraszam na odprawę.- Powiedział Jacek wychodząc z pokoju. Nawet się nie przywitał ze mną ale w sumie może lepiej. Nie powinniśmy mieszać spraw prywatnych z pracą. Wszyscy udaliśmy się na odprawę. Specjalnie usidłam niedaleko Olgi. Cały czas nie mogłam uwierzyć w to że jesteśmy aż tak do siebie podobne.