1.11

Mikołaj

Dwie noce spędziłem w mieszkaniu Oli. W moim trwał remont ale dziś już spędzę w nim noc. Mamy poniedziałek trzeba wracać do pracy. Weekend miałem wolny, musiałem załatwić parę spraw w tym właśnie remont. Jakoś nie cieszy mnie myśl że przez dłuższy czas znowu będę miał patrol z kimś innym niż moją stałą partnerką. Wstałem około siódmej, wziąłem prysznic zjadłem śniadanie i pojechałem do pracy. Jak co dnia zrobiłem sobie kawę, przebrałem w mundur i poszedłem na odprawę. Mojego nowego partnera jeszcze nie było. Po odprawie udałem się do pokoju służbowego aby w spokoju na niego zaczekać. Po kilku minutach w pokoju pojawiła się niska szatynka w krótko ściętych włosach.

-O cześć Ola.- Powiedziałem z rozpędu.

-Ola?- Zapytała mnie szatynka.

-Przepraszam, przyzwyczajenie, moja partnerka ma tak na imię.

-No dobra, a ty się dobrze czujesz?

-Tak a czemu pytasz?

-A bo masz smutną minę.

-No myślę o Oli jest w szpitalu.

-A co jej się stało? Jakiś wypadek w pracy?

-Nie nie to akurat nie miało nic wspólnego z pracą, tym razem.- Burknąłem pod nosem aby Emilka nie słyszała. Dobrze znałem tą policjantkę, zawsze gdy Oli nie było mieliśmy razem patrol. Dobrze nam się razem pracowało wiadomo nie tak jak z Olką ale dogadywaliśmy się. Drawska przebrała się w mundur i ruszyliśmy w teren. Dzień mijał nam spokojnie. Nic nie wskazywało na to że późno dziś skończymy. Wlepiliśmy kilka mandatów i po służbie wróciliśmy na firmę, gdzie czekała na nas niespodzianka. Już na korytarzu czekał na nas komendant.

-Witam was.

-Dzień dobry panie Komendancie.- Odpowiedzieliśmy.

-Jeszcze dziś chcę widzieć wszystkie raporty z zeszłego tygodnia na moim biurku.

-Ale panie komendancie.

-Bez dyskusji.

-Chciałem jeszcze odwiedzić Olę.

-Odwiedzicie ją jutro a teraz do pracy.- Powiedział komendant podniosłym głosem i wyszedł a ja zdenerwowany podążyłem w stronę pokoju.

-Mikołaj nie denerwuj się zdążysz jeszcze do niej pojechać.

-Nie zdążę. Obiecałem że będę.

-Spokojnie zrozumie że musiałeś zostać. Z resztą poradzi sobie jest już dorosła.

-No może masz rację.

-To co zrobię nam kawy i bierzemy się za papiery.

-Dobra.- Emilka zrobiła nam kawę i zajęliśmy się papierami. Gdy skończyłem było już bardzo późno i zmęczony wróciłem do domu.

Aleksandra

Rano był u mnie lekarz, powiedział że już jutro wyjdę. Bardzo mnie to ciesz, już nie mogę się doczekać aż powiem o tym Mikołajowi. Monika z Krzyśkiem byli u mnie zaraz po odprawie i przywieźli mi wielką siatkę słodkości. Wstępnie przesłuchali, posiedzieli chwilkę i pojechali. Ja zajęłam się czytaniem książek które dostałam od Mikołaja.

-Hej Ola.- Powiedziała Dominika wchodząc do mnie na salę.

-O cześć, a gdzie Ania?- Zapytałam nie widząc młodszej z córek Mikołaja.

-Poszła do łazienki. Proszę, same upiekłyśmy.- Dziewczynka podała mi pudełeczko z ciasteczkami.

-Dziękuję. A jak było w szkole?

-No nawet dobrze.

-Nawet?

-No tak wiesz bywało lepiej.

-Hej Ola.- Powiedziała Ania i rzuciła mi się w objęcia.

-No cześć.- odpowiedziałam radośnie widząc dziewczynkę.

-Jak się czujesz?

-Dobrze, ale opowiadajcie jak w szkole?- Rozmawiałyśmy bardzo długo a Mikołaja wciąż nie było. Zapewne musiał zostać dłużej w pracy. Dominika około dwudziestej, stwierdziła że powinny już wracać i nie ma sensu dłużej czekać na Mikołaja. Pożegnałam się z dziewczynkami, kazałam uważać na drodze i poszłam spać. Rano obudził mnie lekarz.

-Dzień dobry Pani Olu.

-O dzień dobry. Która to godzina?

-Już prawie siódma. Jak się pani czuje?

-A dziękuję dobrze.

-No cóż wszystkie wyniki w normie, to co ja idę po pani wypis.

-Naprawdę.

-No tak, niech pani po kogoś zadzwoni.- W pierwszej chwili pomyślałam o Mikołaju. Zadzwoniłam, nie odbierał, spróbowałam jeszcze raz ale znów włączyła się sekretarka. Próbowałam się z nim połączyć chyba jeszcze ze cztery razy. Jednak każda próba kończyła się tak samo. Odebrałam wypis i zadzwoniłam po taksówkę. Weszłam do mieszkania. W środku panował straszny bałagan, w pierwszej chwili pomyślałam że ktoś się włamał, ale po chwili przypomniało mi się że Mikołaj spał u mnie jeszcze przez kilka nocy. Wzięłam się za sprzątanie, jak zawsze puściłam głośno muzykę i zaczęłam od salonu. Przy okazji znajdując sporo rzeczy Mikołaja. Gdy skończyłam, przygotowałam sobie lekki posiłek i poszłam spać. Budziłam się kilkukrotnie i zerkałam na telefon czy Mikołaj przypadkiem nie dzwonił. Nikt nie próbował się ze mną skontaktować. No z wyjątkiem mojego taty, który przerażony tym że nie ma mnie na sali wydzwaniał do mnie jak opętany. Porozmawiałam z nim chwilkę, ale nie czułam się na siłach i obiecałam że zadzwonię w środę i pójdziemy razem na obiad albo na jakąś kawę. Położyłam się spać nie miałam siły na kontynuowanie rozmowy.

Minął już tydzień odkąd wyszłam ze szpitala a Mikołaj wciąż się nie odzywał, nie miałam pojęcia co się z nim dzieje, nie mogę się do niego dodzwonić. Cały czas włącza się jego sekretarka. Dziwi mnie to bo miał mnie przecież odebrać ze szpitala a nawet nie zadzwonił się zapytać dlaczego wyszłam wcześniej. Może coś mu się stało. Nie miałam pojęcia co się z nim dzieje. Siedziałam przed telewizorem co chwilę zerkając na telefon, czekając z nadzieją na jakiś znak od Mikołaja że nic mu nie jest. Nagle ktoś do mnie przyszedł. Słysząc pukanie do drzwi, ruszyłam w ich kierunku aby zobaczyć kto to.

-Dominika, a co ty tu robisz?

-Możemy pogadać?

-No jasne wejdź.- Zaprosiłam nastolatkę do mieszkania.- Napijesz się czegoś?

-No może herbaty. A jak się czujesz?

-Dzięki już jest dobrze. A co cię do mnie sprowadza?

-Chodzi o tatę.

-Coś mu się stało?

-Nie dlaczego?

-Nieważnie, mów.

-Bo od tygodnia chodzi, strasznie przygnębiony i powtarza w kółko cytuję „Jako mogła mi to zrobić, nic z tego nie rozumiem, dlaczego akurat ona”. Wiesz może coś na ten temat.

-Nie nie mam pojęcia o co chodzi.

-Myślałam że będziesz wiedziała, w końcu przyjaźnicie się.

-Wiesz twój tata od tygodnia się do mnie nie odzywa i nie wiem o co chodzi.

-Martwię się o niego. Myślałam że może się pokłóciliście.

-Nie, no tak jak mówię nie mam z nim kontaktu, nawet nie odbiera ode mnie telefonów. Też się o niego martwię.

-Wiesz ostatnio naprawdę jest inny, za co by się nie zabrał to mu nie wychodzi i potem wyzywa. Obwinia wszystkich dookoła. Nie chcę nic mówić ale może pogadała byś z nim. Ania zaczyna się go bać. On nigdy taki nie był.

-Dominika, ja naprawdę bym z nim porozmawiała ale no on nawet ode mnie ie odbiera.

-Ola, ja to rozumiem ale tu chodzi o Anię.

-No zobaczę co da się zrobić. Mam pomysł. Zadzwoń do taty i poproś żeby cię ode mnie odebrał.

-A co mam mu powiedzieć jak się zapyta co u ciebie robię?

-Powiedz że skończyłaś wcześniej lekcje a że to niedaleko to wpadłaś zobaczyć co u mnie.

-No dobra.- Dominika zadzwoniła po Mikołaja. Minęło jakieś dziesięć do piętnastu minut gdy w moim mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka. Poszłam otworzyć.

-O hej, wejdź.

-Nie mam czasu. Dominika chodź.- Dziewczyna robiła to bardzo powoli.

-Mikołaj możemy pogadać?

-Nie mamy o czym.

-Owszem mamy.

-No to słucham, tylko ostrzegam śpieszę się.

-Dlaczego nie odbierasz, co się z tobą ostatnio dzieje.

-A o to pytasz, mogę zapytać dokładnie o to samo. Dominika pośpiesz się.

-Odpowiesz czy nie.

-Mówiłem nie ma o czym gadać. Dominika czekam przy samochodzie.- Mikołaj odwrócił się i poszedł w stronę wyjścia.

-Mikołaj.- Krzyczałam za nim kilkukrotnie ale on mnie nie słuchał. W moich oczach pojawiły się łzy. Nie miałam pojęcia o co Mikołaj się obraził. Wiedziałam jedno, ja nie mam zamiaru wyciągać pierwsza reki na zgodę, zrobiłam to mimo iż nie byliśmy skłóceni. Pożegnałam się z Dominiką i poszłam do sypialni się wypłakać. Mój telefon dzwonił wielokrotnie ale ja nie miałam ochoty odbierać. Cały czas płakałam. Nic nie rozumiałam. Późnym popołudniem ktoś zaczął dobijać się do moich drzwi.