1.8

-Hej tato, nareszcie jesteś.

-Cześć córcia.

-Hej tato.- Krzyknęła Ania, rzucając się Mikołajowi na szyję, ja w tym czasie sprzątałam w kuchni. Po chwili aspirant przyszedł do mnie.

-A co tu się stało?

-Kubek mi spadł.

-Pomogę ci.

-Nie trzeba dam radę.- Mikołaj jednak, kucnął obok i zaczął ścierać rozlaną kawę z podłogi. Ja ledwo powstrzymywałam się od płaczu. Cały czas w uszach brzęczała mi rozmowa telefoniczna. Zdenerwowana, skończyłam sprzątać i podgrzałam Mikołajowi obiad. Potem przygotowałam frytki i uczciliśmy konkurs Ani.

-To...ale jak to możliwe...czemu nic mi nie powiedziałaś o konkursie?

-Tato, nikomu nie powiedziała.

-No ale wy byłyście.

-No bo Majka mi powiedziała.

-A no dobra, ale się cieszę.- Powiedział Mikołaj i przytulił Anię.

-Za dwa tygodnie mam kolejny etap konkursu.- Powiedziała radosnym głosem Ania.

-Dobrze na pewno będę na nim.- Odpowiedział Mikołaj a ja dostałam kolejny telefon.

-Wysocka słucham.

-Jak się czujesz wiedząc że niedługo umrzesz?- Do oczu napłynęły mi łzy, wyszłam z pokoju.

-Kto mówi?

-A ty znowu z tym samym? To niespodzianka. Ale swoją drogą ślicznie wyglądasz w tym oknie.- Przestraszyłam się, faktycznie stałam przy oknie.

-Czego chcesz?

-Zemsty. Podobno najlepiej smakuje na zimno, a ty za jakiś czas będziesz zimna.- I ponownie usłyszałam sygnał. Byłam cała roztrzęsiona nie wiedziałam co mam zrobić. Do kuchni przyszedł Mikołaj.

-Ola, co się dzieje?

-Nic.- Odpowiedziałam odwracając się w stronę okna i ocierając łzy.

-Czy ty płaczesz?

-Nie, coś mi do oka wpadło.

-Ola co się dzieje? Odebrałaś telefon a teraz płaczesz.

-Nic.- Mikołaj mnie przytulił.

-Widzę mów co się dzieje.

-Mówię że nic.- Uciekłam do łazienki, zamknęłam się i zaczęłam płakać. Nie wiedziałam co mam zrobić. Bałam się bardzo. Płakałam dobre dwie godziny. Potem nie miałam siły i wyszłam z łazienki.

-Gdzie dziewczynki?- Zapytałam widząc Mikołaja siedzącego w salonie.

-Zawiozłem je do moich rodziców. Masz wolną sypialnię.- Jakoś mnie to nie ucieszyło. Poszłam do kuchni, zrobiłam sobie melisę na uspokojenie. Poszłam do sypialni i położyłam się na łóżku. Wypiłam herbatę i zasnęłam. Około północy dostałam kolejny telefon. Nieznany numer. Odebrałam.

-Przemyślałem wszystko. Zabije twoich bliskich na twoich oczach. Ciebie na końcu.- Rozmówca się rozłączył. Zaczęłam znów płakać. Rzuciłam telefonem o ścianę. Musiałam tym obudzić Mikołaja, bo przyszedł do mnie. Usiadł na łóżku i mnie przytulił.

-Olka, widzę ze coś się dzieje, mów o co tu chodzi.

-Dostaje, dziwne telefony. Ktoś mi grozi.- Powiedziałam szlochając. Nie mogłam się uspokoić, wtuliłam się w Mikołaja.

-Spokojnie, będzie dobrze. Od kiedy dostajesz te telefony?

-Pierwszy dostałam chwilę zanim wróciłeś. Mikołaj ja się boję. On powiedział że zabije wszystkich których kocham.- Mówiłam szlochając. Byłam bardzo przerażona.

-Mężczyzna?

-Tak mówił w rodzaju męskim. Ja się naprawdę boję.

-Spokojnie. Jutro pójdziemy do kryminalnych, załatwimy ci ochronę i twojemu tacie też. Będzie dobrze.- Mikołaj próbował mnie pocieszyć i uspokoić. Siedzieliśmy tak wtuleni w siebie dobrą godzinę.- Dobra śpij już, jutro wcześnie wstajemy. Mikołaj wychodził z pokoju a ja odruchowo złapałam go za rękę.

-Mikołaj, zostań, nie chcę być sama.- Mikołaj mi nie odmówił, przytulił mnie i zasnęliśmy. Rano obudził mnie dzwonek do drzwi, przestraszyłam się, ale mimo to poszłam otworzyć. Na wycieraczce znalazłam czarną różę z wstążką z napisem, Kochaną córkę żegna ojciec. Przestraszyłam się i od razu zawołałam Mikołaja.

-Mikołaj.

-Co się stało?- Przybiegł od razu. Ja stałam zapłakana.- Dzwonię po policję. A ty zadzwoń do ojca i zapytaj o której będzie w pracy.- Tak też zrobiłam. Po dziesięciu minutach, był u mnie patrol policji. Siedziałam przerażona na łóżku. Do salonu przyszła Monika i Krzysiek którzy mieli dziś patrol.

-Co się stało?- zapytała Monika, wchodząc do pomieszczenia.

-Ktoś grozi Oli.- Odpowiedział Mikołaj.

-Mów jak to się zaczęło. Krzysiek notuj.

-Wczoraj dostałam telefon, jakoś po południu, to była pierwsza groźba, powiedział że mnie zabije i wszystkich których kocham. Potem były jeszcze dwa takie telefony. Mówił że chce zemsty. A dziś rano znalazłam to na wycieraczce.- Powiedziałam ze łzami w oczach, pokazując na różę, leżącą na stoliku. Mikołaj zrobił mi herbatę i usiadł obok mnie. Nie mogłam utrzymać kubka w ręku, byłam cała roztrzęsiona. Z oczu leciały mi łzy.

-No dobra, to ogarnijcie się i zapraszamy na komendę.- Powiedziała Monika, spoglądając na nas.

-No dobra, słuchajcie, dacie rade załatwić Olce i komendantowi ochronę jeszcze dziś.

-Raczej w to wątpię, ale zrobimy co w naszej mocy. Złapiemy go, nie przejmuj się.

-Nie przejmuj się, on chce mnie zabić a ty mówisz że mam się nie przejmować.

-Ola uspokój się. Jak ochłoniesz to przyjedź zgłosić zawiadomienie.- Funkcjonariusze opuścili moje mieszkanie. Wstałam i zaczęłam się ubierać.

-Co ty robisz?

-No ubieram się, przecież zaczynamy służbę o dziewiątej.

-Ty chcesz iść do pracy w takim stanie.

-Mikołaj ja chcę o tym zapomnieć.

-Ola ja cię rozumiem ale nie pojedziesz do pracy w tym stanie.- Usiadłam zrezygnowana na kanapie obok Mikołaja.