1.3

-Co tu się dzieje?- Zapytał wściekły Tata.

-Tato co ty tu robisz? Jak wszedłeś?

-Normalnie drzwi były otwarte. Co tu się dzieje?

-To nie tak, my po prostu....-Zaczęłam tłumaczyć całą sytuację.

-No właśnie widzę. W tej chwili wynoś się z mieszkania mojej córki.- Powiedział ojciec wskazując ręką na drzwi.- Od dziś nie będziecie razem pracować już ja tego dopilnuję.

-Tato co ty wyprawiasz?- Mikołaj w tym czasie zaczął się ubierać.

-Nie po to przydzieliłem was razem żebyście ze sobą spali.

-Mikołaj gdzie idziesz?- Zapytałam widząc Mikołaja wychodzącego z mojego mieszkania. Nic mi jednak nie odpowiedział, tak po prostu wyszedł i zamknął za sobą drzwi.- Co ty wyprawiasz?

-Nie będziesz się z nim spotykać.

-Masz rację nie będę bo się nie spotykamy. Mikołaj u mnie nocował bo ma problemy w domu, a teraz wyjdź stąd. Powiedziałam wyjdź stąd.- Zaczęłam płakać i wygoniłam ojca z mieszkania. Zamknęłam za nim drzwi na klucz i zaczęłam płakać. Poszłam do sypialni, rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać. Po kilku minutach usłyszałam ze ktoś znów dobija się do moich drzwi. Poszłam otworzyć. W drzwiach stał młody chłopak, ten sam co wczoraj z identycznym bukietem kwiatów. Wzięłam go od chłopaka i wróciłam do mieszkania. Skończyłam się szykować i pojechałam do pracy. Jak najszybciej przeszłam przez korytarz mając nadzieję że nie natrafię na swojego ojca. Przebrałam się w mundur i poszłam do pokoju służbowego. Mikołaja jeszcze nie było. Zrobiłam sobie kawę i z dobrą miną do złej gry udałam się na odprawę. No na moje nieszczęście mój ojciec to komendant więc musiałam go spotkać. Udawałam ze wszystko jest w porządku. Mikołaj wpadł na odprawę spóźniony. Ojciec jednak udał że tego nie zauważył i pozostawił to bez komentarza.

-No więc to wszystko, teraz kilka organizacyjnych spraw. Chciał bym was poinformować o zmianach jakie wejdą od przyszłego tygodnia.- Serce zaczęło mi mocniej walić, on nie żartował naprawdę chciał nas rozdzielić.- Od poniedziałku zmienią się składy niektórych z patroli. A i pojawi się kilku nowych policjantów. Mam nadzieję że bardzo ciepło ich przyjmiecie. No więc możecie już iść do pracy.- powiedział komendant i wyszedł z pomieszczenia, ja tylko opatrzyłam na Mikołaja i ze smutną miną opuściłam pokój odpraw. Po kilku minutach do radiowozu przyszedł Mikołaj. Wsiadł do radiowozu i od razu dostaliśmy pierwsze wezwanie.

-05 zgłoś do 00.

-Piątka zgłaszam się.- Mikołaj chwycił za radiostacje.

-Jesteście jeszcze na komendzie?

-No jeszcze tak a co się stało?

-Komendant was wzywa do siebie.

-A po co?

-Nie wiem, ale był wściekły.

-Dobra udajemy się bez odbioru.- Mikołaj odłożył radiostacje i udaliśmy się do gabinetu komendanta. Zapukaliśmy do drzwi i weszliśmy do środka.

-Komendant chciał nas widzieć.- Powiedział Mikołaj.

-Tak siadajcie. Chciałem was przeprosić.

-No ciekawie się zaczyna robić.- Powiedziałam ze zdenerwowaniem.

-Za wcześnie oceniłem całą sytuacje. Przepraszam was.

-To wszystko?

-Tak. Ola nie bądź zła.

-Nie jestem, a teraz przepraszam ale mam służbę.- Powiedziałam wychodząc z pomieszczenia.

Mikołaj

Olka opuściła gabinet komendanta w bardzo złym humorze. Widziałem że komendant był na siebie wściekły za to co się wydarzyło rano.

-Spokojnie, przejdzie jej.- Powiedziałem, próbując pocieszyć komendanta.

-Dziękuję Mikołaj i naprawdę przepraszam.

-Nic się nie stało.

-No zbyt pochopnie oceniłem całą tą sytuację.

-No tu się z komendantem zgodzę, ale jeśli komendant nie ma nic przeciwko to pójdę zobaczyć co z Olką.

-Tak oczywiście, idź.- Wyszedłem z gabinetu i zacząłem szukać Oli po całej komendzie. Biegałem jak opętany, na końcu zajrzałem do naszego dyżurnego. Olka siedziała na krześle z zadartymi do góry nogami i rękoma zakrywała oczy, czerwone od płaczu. Jacek kucał przed nią i próbował ją jakoś pocieszyć.

-O Mikołaj dobrze że jesteś, nie wiem co mam robić.

-Zostawisz nas na chwilkę samych.

-Jak ty to sobie wyobrażasz ja tu pracuje.

-Jacek na chwilę.- Podniosłem głos na dyżurnego.

-No dobra ale naprawdę na króciutko.- Jacek opuścił pokój. Ukląkłem przed Olką i mocno ją przytuliłem, wciąż płakała.

-Spokojnie, będzie dobrze.- powiedziałem a Ola wybiegła z pokoju z jeszcze większym płaczem nie wiedziałem co mam zrobić. Pobiegłem za nią, siedziała zapłakana w radiowozie. Wsiadłem do niego i zgłosiłem dyżurnemu gotowość do służby. Odpaliłem i pojechałem na wyznaczony nam rewir. Olka wciąż płakała choć z chwili na chwilę coraz mniej.