2.4

Kilka miesięcy później

Właśnie wpadłem spóźniony na komendę. Czułem się okropnie a dodatkowo cała sytuacja w domu dawała mi w kość. Tak w domu od kilku dni mieszkam z powrotem z Kamilą, ze względu na dziewczynki. Psycholog stwierdził że tak będzie najlepiej dla nich. Do czego to doszło, muszę chodzić do psychologa. Wpadłem na komendę i od razu przebrałem się w mundur. Wbiegłem do biura i ujrzałem Olkę. Pierwszy raz od kilku miesięcy widziałem uśmiech na jej twarzy. Jednak gdy tylko mnie zobaczyła, ten piękny uśmiech zniknął z jej twarzy.

-Dłużej się spóźnić nie dało?- Zapytała rzucając we mnie zabójcze spojrzenie.

-Przepraszam. Szefowa wkurzona?

-Nie za bardzo.

-Jak to?

-Powiedziałam że jesteś w łazience bo masz tak zwaną grypę żołądkową.

-Że co?

-A czyli wolałeś żeby się dowiedziała że się spóźniłeś. Spoko mogę zaraz wszystko odwołać.

-Nie nie Olka, dziękuję.- Powiedziałem a na jej twarzy ponownie pojawił się uśmiech.

-No to mów dlaczego się spóźniłeś.

-W radiowozie ci powiem.

-Tu mi powiesz, dziś siedzimy na komendzie.

-Dlaczego?

-Bo masz grypę i nie możesz się przemęczać.- Powiedziała i puściła do mnie oczko. Oboje zaczęliśmy się śmiać.- No to co powiesz?

-Spałem na kanapie.

-O to straszne. Pewnie nie mogłeś z niej zejść tak cię mocno trzymała.

-Zabawne wiesz.

-Wiem. A czemu spałeś na kanapie?

-Bo Kamila śpi w sypialni.

-Aha czyli dalej macie podział w lodówce pierwsza półka twoja druga Kamili a reszta wspólna.

-Dokładnie. A ty co w takim dobrym humorku od rana?

-A mój partner zachorował i jego historia mnie poruszyła.

-Zabawne młoda.

-Wiem.

-Co tam przeglądasz?- Zapytałem po chwili widząc jak Ola szuka czegoś w gazecie.

-Wiesz co od kilku dni coś mi nie daje spokoju.

-Co się dzieje?

-Pamiętasz jak po pogrzebie przyszedł Kamil?

-No tak, pokłóciliśmy się wtedy.

-No właśnie, powiedział że dowiedział się o pogrzebie ojca z gazety.

-No tak, a co w tym dziwnego?

-Gazety pisały o jego śmierci dopiero trzy dni po pogrzebie.

-Ty myślisz że on to zrobił?

-Nie wiem, może mnie śledził i się dowiedział, zastanawia mnie tylko po co wrócił.

-Ale kontaktował się z tobą?

-No właśnie nie. Zastanawiam się czy czasem nie miał nic wspólnego z włamaniem do ojca.

-No tak, ale sama mówiłaś że nic nie zginęło.

-Nic, bo nie znaleźli tego co szukali.

-O czym ty mówisz?

-Sprzątałam wczoraj garaż. Znalazłam w pudełku gdzie tato chował przede mną prezenty żebym ich nie znalazła.

-Co to jest?- Zapytałem gdy Ola podała mi jakiś notes.

-Nie wiem, jakieś notatki, naprawdę nie wiem.

-Jakieś godziny, miejsca....może to spotkania z naszymi w cywilu.- Zaproponowałem.

-W pierwszej chwili też tak pomyślałam, ale po co by ktoś tego szukał?

-Może twój ojciec coś odkrył.

-Wątpię, zobacz ostatni wpis.- Otworzyłem ostatnią zapisaną stronę „Groźby ustały, Ola jest już bezpieczna.” „On znów wrócił”. To były ostatnie zapiski.

-Ale kto wrócił i jakie groźby?

-Mikołaj skąd ja mam to wiedzieć. Wiesz że z ojca ciężko coś wyciągnąć.

-Przeglądałaś jego papiery?

-Tak razem z tobą i nic tam nie znaleźliśmy.- Powiedziała i wtedy do biura wpadł Jacek.

-Słuchajcie, jakiś koleś się awanturuje.

-No i co z tego. Nie możesz sobie z nim poradzić.- Powiedziałem.

-Tak tylko że on twierdzi że jest twoim mężem.- Powiedział Jacek patrząc na Olę. Oboje zaniemówiliśmy. Spojrzałem na nią. Wiedziałem że nie da rady wyjść do niego. Zrobiłem więc to ja. Po chwili byłem już na korytarzu gdzie czekał.

-Gdzie moja żona?- Krzyknął.

-Uspokój się na komendzie jesteś.

-Gdzie Ola.

-Tu jej nie ma. Czego chcesz?

-Porozmawiać. Gdzie ona jest?

-Człowieku uspokój się.- Mężczyzna zaczął się ze mną szarpać. Jacek próbował nas rozdzielić. Kamil jednak jakimś cudem wywinął mi się z rąk i wbiegł do biura gdzie była Ola. Bardzo szybko znalazłem się w tym samym pomieszczeniu. Ola siedziała nieruchomo przy biurku a po policzkach spływały jej łzy.

-Ola, wybacz mi, błagam cię.

-Wynoś się.- Wydusiła z siebie.

-Proszę o jedną szansę.

-Wyjdź stąd.- Wrzasnęła Ola ale on dalej stał. Zauważyłem że zaczął się do niej zbliżać niebezpiecznie. Szybko podbiegłem do niego i go obezwładniłem. Jacek wyprowadził go z biura a ja siadłem na biurku Oli. Przytuliłem ją.

-Przepraszam, nie dałem rady go utrzymać na korytarzu.

-Przestań to nie twoja wina. Wracajmy do pracy.- Powiedziała odsuwając się ode mnie. Na całe szczęście bo nie minęła minuta a do naszego biura wpadła Pani komendant.

-Co tu się do cholery wyprawia. Wasze krzyki słychać na całej komendzie.- Wrzasnęła a ja momentalnie wstałem z biurka.

-Pani komendant, pewien mężczyzna wtargnął do naszego biura.- Zacząłem tłumaczyć.

-Nie interesuje mnie kto wtargnął i po co, to jest posterunek policji a nie miejsce na kłótnie, takie sprawy proszę załatwiać w domu.

-Tak jest Pani komendant.- Powiedziałem. Momentalnie wzrok Jackowskiej przeniósł się na Olkę.

-A posterunkowa dlaczego płacze?- Zapytała już milszym tonem.

-Nic takiego, chyba mam zapalenie spojówek.- Odparła Olka.

-Nie wierzę, jedno ma grypę żołądkową drugie zapalenie spojówek. Zejdźcie mi z oczu.

-Ale....

-W tej chwili oboje wracacie do domu na dziś macie koniec.

-Tak jest Pani komendant.- Powiedzieliśmy zgodnie a Jackowska opuściła nasze biuro. Po chwili byliśmy z Olką gotowi do wyjścia.

-Podrzucić cię?- Zapytałem gdy już miałem wyjść z biura.

-No w sumie. Dobra.

-Oki to czekam przy aucie.- Odparłem i zawiązałem szalik. Na dworze był mróz a gdy biegłem spóźniony do pracy zauważyłem że nie ma jej auta. Domyśliłem się że przyszła z buta. Nie chciałem aby Ola zmarzła po drodze do domu i jeszcze nabawiła się jakiegoś zapalenia płuc albo jeszcze innego świństwa. Po chwili Wysocka była już w moim aucie. Pojechaliśmy do niej.

-Wejdziesz na kawę?- Zaproponowała.

-Wiesz co, tak wcześnie skończyliśmy że nie zdążyłem jeszcze żadnej wypić. Wejdę.

-Okey, to zapraszam.- Odparła i wysiadła z mojego auta. Weszliśmy na trzecie piętro. Potem do jej mieszkania. Zdjąłem kurtkę i buty. W środku było tak cieplutko. Nie to co w moim aucie.

-Rozgość się.- Powiedziała a ja udałem się do salonu i usiadłem na kanapie.

-Jeszcze nie ubrałaś choinki?- Spytałem nie widząc drzewka świątecznego w jej mieszkaniu. Zawsze miała przystrojone tydzień przed świętami.

-Nie miałam czasu.

-Przecież zostały dwa dni do wigilii.

-No i co? Jeszcze mam czas.

-Nie odkładaj na jutro tego co można zrobić dziś. - Powiedziałem i zacząłem ubierać buty.

-A ty dokąd?- Zapytała wychodząc z kuchni z kawą.

-Zaraz wrócę. Daj mi pięć minut.- Powiedziałem i pojechałem po choinkę. Wybrałem największe drzewko jakie mieli. Minęło może piętnaście minut gdy wróciłem z powrotem z choinką.

-Już jestem.- Krzyknąłem wchodząc do jej mieszkania.

-Kawa zdążyła wystygnąć.- Odparła.

-To nic, mam coś lepszego.- Powiedziałem a Ola przyszła do mnie. Stałem w drzwiach z pięknym drzewkiem.

-Skąd je wziąłeś?

-Z lasu.- Odparłem.

-Przecież to nielegalne.

-Wiem, ale mam wtyki.- Powiedziałem wnosząc je do salonu.- No to wyjmuj bombki i lampki.

-No ciekawe skąd?

-Tego też nie masz?

-Nie, wszystko było u ojca.- Odparła i posmutniała.

-Nic nie szkodzi. Mamy przecież cały dzień. Zapraszam na zakupy.- Powiedziałem i pociągnąłem moją partnerkę za dłoń.

-Żarty sobie robisz?

-Nie to rozkaz służbowy.- Powiedziałem a Olka ubrała buty i kurtkę.

-No i w tej chwili do samochodu.- Powiedziałem zamykając za nami drzwi. Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do centrum handlowego. Na zakupach spędziliśmy prawie cały dzień. Ola nie mogła się zdecydować jakie bombki kupić a potem ja nie wiedziałem co kupić dla dziewczyn. W końcu po męczącym dniu wróciliśmy do mieszkania sierżant. Zmęczeni legliśmy na kanapie.

-To co ubieramy choinkę?- Zapytała Olka.

-Jestem zmęczony.

-No weź, najpierw mnie do tego namówiłeś a teraz marudzisz.

-Olka.

-No proszę.-Powiedziała łapiąc mnie za ręce i pociągając do góry.

-No ale sami nie damy rady.- Wpadłem na genialny pomysł. Zadzwoniłem po moje córki, które od wczoraj miały wolne od szkoły. U nas w domu zawsze była sztuczna choinka bo Kamila jak twierdziła na prawdziwą miała uczulenie. Znosiliśmy więc co roku już przystrojoną ze strychu. Nie minęło dwadzieścia minut a dziewczynki były już u Oli.

-Cześć a co wy tu robicie?- Zapytała zdziwiona gdy otworzyła drzwi.

-Tata powiedział że potrzebujesz pomocy przy choince.

-Ekipa Białachów melduje gotowość do zabawy.- Odparły dziewczynki. Zabraliśmy się za przystrajanie drzewka. Nie powiem ale nawet jak kupuje się nowe lampki choinkowe to krasnoludki zdążą je splątać. Olka puściła w radiu świąteczne piosenki i zajęliśmy się pracą. Nasze drzewko z każdą nowo powieszoną bombką wyglądało śliczniej. Na końcu zrobiliśmy sobie kilka zdjęć.

-Proponuję gorącą czekoladę.- Powiedziała Ola siadając na łóżku.

-Ja też chcę.

-O to ja też.- Powiedziały dziewczynki.

-Mikołaj a ty?

-A poproszę.

-No to zrób jeszcze trzy.- Zaśmiała się, a ja ruszyłem w stronę kuchni. Po chwili dołączyła do mnie Ola i dziewczynki.

-Może jakoś pomóc?- Zaproponowała pani sierżant.

-A masz jakieś ciastka?- Zapytała Ania.

-Aniu, ma Pani się mówi.- Dominika zwróciła jej uwagę.

-Przepraszam.- Odparła speszona.

-Nic się nie stało, możecie mi mówić Ola.

-To co z tymi ciasteczkami?- Zapytałem po chwili.

-Ciasteczek nie mam, ale mam ciasto. Chcecie?

-Tak.- Odparły dziewczynki a Ola wyjęła je z piekarnika.

-Kiedy ty je zrobiłaś?- Zapytałem zdziwiony.

-Jak pojechałeś po choinkę.

-Przecież nie było mnie góra dwadzieścia minut.

-No tak ale to ciasto robi się w dziesięć.- Powiedziała. Dziewczynki pokroiły ciasto i uciekły do pokoju. Ja i Ola przygotowaliśmy czekoladę i dołączyliśmy do nich.

-Tato a Ola może do nas na święta przyjechać?- Zapytała Ania.

-Było by miło, ale nie dam rady.- Powiedziała Ola i spojrzała na mnie.

-Ale tato.

-No córciu słyszałaś co powiedziała Ola.

-Mama by nie była zadowolona.- Powiedziała Dominika.

-Nie prawda mama by polubiła Olę.- Powiedziała Ania.

-Wątpię. Mama jej nie lubi.- Mówiła Dominika a Ola była smutna. Zbliżyłem się do niej.

-Nie martw się wpadnę w wigilię.- Powiedziałem jej do ucha.

-Nie musisz. Masz rodzinę.- Odpowiedziała.

-Ola, nie pozwolę żebyś siedziała sama w wigilię.

-A ja nie pozwolę ci zniszczyć rodziny.- Powiedziała Olka. Włączyliśmy tv i oglądaliśmy jakąś komedię świąteczną. Nawet nie zauważyliśmy gdy wszyscy zasnęliśmy. Obudziłem się gdy Ola się poruszyła.

-Przepraszam nie chciałam cie obudzić.- Powiedziała szeptem aby dziewczynki się nie obudziły.

-Nic się nie stało.- Odparłem.

-Idę spać. Może przykryj dziewczynki jakimś kocem i chodź do mnie co?

-Okey.- Odparłem i wyjąłem z szafy koce. Pamiętałem gdzie są jeszcze za czasów gdy razem mieszkaliśmy. Przykryłem dziewczynki i poszedłem do sypialni Olki. Wziąłem poduszkę i koc. Położyłem się na podłodze.

-Co ty robisz?- Zapytała.

-No idę spać.

-No ty chyba nie myślisz że będziesz spać na podłodze.

-A gdzie mam spać?

-Chodź do mnie, łóżko jest duże zmieścimy się. Spokojnie ja nie gryzę.

-Ty może nie.- Powiedziałem i położyłem się obok niej. Po chwili Ola wtuliła się we mnie. Zasnęliśmy.

Jak wam się podoba kolejne opowiadanie? Mam nadzieję że bardzo. Jak myślicie co będzie dalej?