1.25

Aleksandra

Nie miałam pojęcia co planuje Mikołaj, wiedziałam jednak że na pewno jest to coś niesamowitego. Po godzinnej podróży samochodem byliśmy na miejscu. Wysiadłam z auta. Byliśmy w lesie. Dosłownie w lesie. Mikołaj złapał mnie za rękę i odwróciłam się. Moim oczom ukazał się mały drewniany domek. Z jednej strony las a z drugiej domek i jezioro. Było cudownie. Słońce zaczęło delikatnie zachodzić. A drzewa tańczyły na delikatnym letnim wietrze. Mikołaj wyjął z bagażnika walizki. Czyli zostajemy tu na dłużej.

-Zapraszam do środka.- Mikołaj otworzył drzwi. Odłożył walizki i wniósł mnie do domku. Potem wrócił po walizki. Domek był niewielki, raptem kuchnia, łazienka i mała sypialnia. Ale był uroczy. W kuchni była przeszklona ściana. Mikołaj podszedł do mnie od tyłu i mnie przytulił.

-Podoba się prezent?

-Bardzo.

-A dostanę jakieś podziękowanie.

-Za co?

-Za prezent.

-Tak.- Mikołaj zaczął mnie całować po szyi. Odwróciłam się i zaczęliśmy się namiętnie całować. Potem pozbyliśmy się zbędnych ubrań i poszliśmy zwiedzić sypialnię. Rzuciliśmy się na łóżko namiętnie się całując. Spędziłam cudowny wieczór urodzinowy.

-Jesteś głodna?

-Troszeczkę.

-To zapraszam do kuchni.- Poszliśmy zjeść kolację. Potem pozmywaliśmy i poszliśmy się myć. Wzięliśmy prysznic i poszliśmy spać. Rano obudził mnie śpiew ptaków wpadający do sypialni przez uchylone okno. Mikołaja nie było. Założyłam jego bluzę, która leżała na wierzchu i poszłam do kuchni. Mikołaj szykował śniadanie.

-O myślałem że zdążę.

-Na co? Z czym?

-No chciałem zrobić ci śniadanie do łóżka.

-No to zapraszam.- Udaliśmy się do sypialni. Zjedliśmy śniadanie i włączyliśmy TV. Niestety nic ciekawego nie leciało.

-A może pójdziemy się kąpać?- Zaproponowałam.

-Dobra ubieraj strój.- Po piętnastu minutach byliśmy już w wodzie. Byłą bardzo ciepła. Wygłupialiśmy się jak dzieci. Chlapaliśmy i robiliśmy sobie wyścigi. Potem poleżeliśmy na plaży aby się poopalać. Nie daliśmy rady. Po pięciu minutach Mikołaj zamiast leżeć na kocu leżał na mnie. Całowaliśmy się. Zaczęło zanosić się na burzę. Wróciliśmy więc z Mikołajem do domku. Przygotowaliśmy obiad. Na zewnątrz zaczął wiać silny i porywisty wiatr. Zrobiło się ciemno. Przytuliłam się do aspiranta. Poszliśmy do sypialni pooglądać telewizję. Niestety ze względu na burzę po chwili odłączyliśmy go od prądu. Zawinęłam się w kołdrę i siedziałam. Czekałam aż burza przeminie. Nie śpieszyło się jej.

-A co ty boisz się burzy?

-Nie, tylko grzmotów i piorunów.- Powiedziałam robiąc wielkie oczy z przerażenia.

-Chodź tu.- Przytuliłam się do Mikołaja. Po kilku minutach zasnęłam. Obudziłam się w środku nocy, zegarek wybił właśnie północ. Nie mogłam zasnąć więc poszłam do kuchni się czegoś napić. Wyjęłam z lodówki sok pomarańczowy i nalałam sobie do szklanki. W pewnym momencie ktoś się do mnie przytulił od tyłu. Światło było zgaszone ale i tak czułam że to był Mikołaj.

-Czemu nie śpisz?

-Nie mogę, wyspałam się w czasie burzy.

-Chodź poleżymy sobie.- Udaliśmy się do sypialni. Położyliśmy się na łóżku. Mikołaj zaczął mnie delikatnie całować po szyi. Potem pozbyliśmy się piżam i wiadomo co było dalej. Spędziliśmy razem cudowną noc. Rano obudził mnie telefon. Dzwoniła do mnie Olga.

-Hej Olka.- Powiedziała zapłakanym głosem.

-Olga, co się stało? Dlaczego płaczesz?

-On wrócił, ja się boję.

-Kto wrócił?

-Szymon, on mi grozi.

-Spokojnie Oskar jest z tobą?

-Nie musiał jechać do pracy.

-Dobra zamknij się od środka i nikomu ale to nikomu nie otwieraj. Za jakiś czas tam będziemy.

-Pośpiesz się, bardzo się boję.

-Spokojnie, już się zbieram.- Odpowiedziałam rzucając komórkę na łóżko. Szybko zaczęłam pakować nasze rzeczy do walizek.

-Ola a co ty robisz?

-Pakuje nas, musimy wracać.

-Ale co się stał?

-Nie pytaj tylko mi pomóż.

-Ola mów co się dzieje. I to natychmiast.- Mikołaj chwycił mnie za nadgarstki.

-Szymon wrócił.

-Jaki Szymon?

-Ten co groził Oldze.

-Kochanie, spokojnie, Oskar z nią jest.

-No właśnie nie, Oskar jest teraz w pracy.

-Cholera. A Krzysiek z Emilką.

-No tak. Zaraz do nich zadzwonię.- Tak jak powiedziałam tak też zrobiłam. Później jeszcze zadzwoniłam do Olgi powiedzieć że Emilka z Krzyśkiem zaraz do niej podjadą i żeby się nie bała. Potem poszłam zjeść śniadanie. Mikołaj zrobił naleśniki z jagodami. Uwielbiam je, zjadłam chyba z pięć. Potem poszliśmy się pakować. Mikołaj zaniósł walizki do auta a ja w tym czasie posprawdzałam czy wszystko zabraliśmy. Zamknęłam domek i udałam się do auta. Podróż zajęła nam dobrą godzinę. O tej porze w drodze do Wrocławia są nieziemskie korki. W pewnym momencie na mojej twarzy pojawił się ogromny uśmiech. W radiu leciała piosenka „wszystko mi mówi że mnie ktoś pokochał”. Uwielbiam tę piosenkę więc zaczęłam ją śpiewać. Mikołaj po chwili przyłączył się do mnie. Droga przy tej piosence minęła nam jeszcze szybciej. Podjechaliśmy na strzeżone osiedle gdzie mieszka Olga. Ja wysiadłam z samochodu a Mikołaj pojechał zaparkować. Ruszyłam w stronę klatki schodowej. Nagle poczułam czyjś oddech na ramieniu i silny ból w okolicy karku.

Mikołaj

Zaparkowałem samochód i poszedłem do mieszkania Olgi. Zapukałem po chwili otworzyła mi Emilka.

-Cześć Mikołaj, a Olkę gdzie masz?

-Jak gdzie, no jest już tu.

-Nie Oli tu nie ma.

-Jak nie ma jak jest, nie róbcie sobie żartów.

-Mikołaj Oli tu naprawdę nie ma.

-Emilka nie wygłupiajcie się.

-Mikołaj naprawdę jej tutaj nie ma.

-Jak to nie ma, przecież wysiadła z samochodu i poszła do was.- Powiedziałem stanowczo i wszedłem do mieszkania. W salonie był Krzysiek z Olgą. Oli faktycznie nigdzie nie było.

-Cześć Mikołaj a Olkę gdzie masz?

-No właśnie Ola powinna tu być.- Powiedziała Emilka.

-Jezu, on coś zrobił Olce.- krzyknęła Olga wpadając w panikę.

-Spokojne, może jest gdzieś przed blokiem.

-On jej coś zrobi. To moja wina.- Olga rozpaczała.

-Dobra ja z Mikołajem idziemy jej szukać. Emilka zostajesz z Olgą i jesteśmy w kontakcie.- Stwierdził Krzysiek, już po chwili byliśmy przed blokiem. Zaczęliśmy jej szukać. Na ławce siedziało dziecko. Podszedłem do niego.

-Dzień dobry, młody człowieku.

-Nie gadam z obcymi.

-Spokojnie. Powiedz mi widziałeś taką młodą panią, w krótkich brązowych włosach. Miała na sobie jeans-ową bluzę.

-Tak, była tu przed chwilą. Jakiś pan ją w głowę uderzył i zaniósł do samochodu.

-A pamiętasz co to był za samochód?

-Taka czarne BMW. Przyciemniane szyby.

-Jakieś szczegóły może?

-Ten facet od kilku dni się tu kręcił, nawet płacił jakimś ludziom.

-No dobra dziękuje.- Odszedłem kawałek i zacząłem szukać Krzyśka. Po chwili na niego wpadłem.

-Wiesz coś?

-Tak, Olga miała racje.

-Co?

-No dzieciak powiedział że jakiś facet ją porwał.

-Cholera. Dobra dzwoń do Wysockiego, a ja dzwonię do Jacka niech zaczną poszukiwania.- Tak jak powiedział Krzysiek tak zrobiłem. Szybko powiadomiliśmy o wszystkim komendanta i zaczęliśmy poszukiwania. Najpierw jednak postanowiliśmy porozmawiać z Olgą.

-Olga, wiesz gdzie mógł zabrać Olę?

-Nie, nie mam pojęcia.

-A jak byliście w szkole. On musiał mieć jakąś swoją bazę czy coś takiego, no gdzieś musiał tym handlować.

-Mikołaj nie wiem. Nie mam pojęcia.- Olga znów się rozpłakała.

-A jak ci groził, może coś ci powiedział.

-Mówił tylko że skończę jak Kuba.

-Jaki Kuba?

-Kuba Wasik. Razem to robiliśmy on mu się pierwszy postawił. Potem zaginął, jego ciało znaleźli w lesie, koło jakieś opuszczonej fabryki.

-Może tam.

-Raczej nie, po co by ją zawoził aż do Gdańska. To za daleko, jeśli chce żeby handlowała to będzie tylko ją straszył.

-Nie do Gdańska, on go znaleźli niedaleko Wrocławia.

-O kurwa, dobra dzwoń do Jacka niech przejrzy akta tamtej sprawy.

-Dobra.- Emilka zadzwoniła do dyżurnego. A w mieszkaniu Olgi pojawił się Wysocki.

-Dzień dobry.

-Dzień dobry komendancie.- Powiedziałem podając mu rękę.

-Co się dzieje?

-Olkę porwali.

-Kto, kiedy?

-Przed chwilą. Szymon.

-Jaki Szymon, w co ona się znów wpakowała.

-Tato to moja wina.- Powiedziała Olga przytulając się do Wysockiego.

-Jak to twoja wina?

-No bo Szymon, on mi groził że mnie zabije a teraz porwał Olkę. On nas musiał pomylić.- Posterunkowa się rozpłakała.

-Mikołaj wiecie już coś?

-Nie, szukamy poszlak. Nawet na nagraniach ze sklepu nic nie widać.

-Dobra, powiadomiliście już dyżurnego?

-Tak wszystkie patrole jej szukają.

-No to musimy czekać.- Emilka zrobiła nam kawę i czekaliśmy w mieszkaniu Olgi na jakąkolwiek wiadomość. Mijały godziny a my mieliśmy już czarne myśli. Nagle zadzwonił do mnie telefon. To była Dominika.

-Hej tatuś. Słuchaj bo jest sprawa.

-No co się dzieje?

-Ty jesteś smutny? Płakałeś?

-Nie mów co się dzieje?

-Tato no to chyba ty powinieneś powiedzieć co się dzieje.

-To nie najlepszy moment na rozmowę.

-Tato mów.

-Co chciałaś?

-Zostać u cioci Moniki jeszcze na jedną noc.

-No dobrze.

-Tato co się dzieje?

-Nic.

-Dobra daj mi Olkę bo z tobą się nie dogadam.

-Olka nie podejdzie.

-Tato, daj mi Olkę do telefonu.

-Dominisia Ola naprawdę nie może podejść.

-Tato co się dzieje? Zaczynam się bać. Czemu nie chcesz nic powiedzieć?

-Dominika to nie rozmowa na telefon.

-Tato co się dzieje?

-Nic. Zostańcie jeszcze u cioci.

-No super. Jak zawsze.- Dominika się rozłączyła. Nie wiedziałem co mam zrobić. Ktoś porwał Olę. No w sumie to nie ktoś. To Szymon, ale skoro on ma taką przeszłość. Jeśli coś zrobi mojej Oli. Jeny. Siedziałem ledwo obecny w mieszkaniu Olgi robiło się coraz później. Około dwudziestej wróciłem do mieszkania. Położyłem się na łóżku biorąc do ręki nasze zdjęcie. Ola była taka radosna. Zrobiliśmy to zdjęcie na początku tych wakacji. Moja kochana Ola jeszcze wtedy była w ciąży. Nie wierze najpierw straciliśmy maleństwo a teraz mam ją stracić. Przecież to niemożliwe. Sam nie wiem kiedy zasnąłem. Obudził mnie dzwonek do drzwi. Był już ranek a zegarek wybijał siódmą. Poszedłem otworzyć. Przez wizjer widziałem Mieszka i Julię. Szybko otworzyłem.

-Cześć a co wy tu robicie?

-Mikołaj bo chodzi o Olę.

-Co z nią, znaleźliście ją? Gdzie ona teraz jest? Co z nią, jak ona się czuje?

-Mikołaj ubierz się pojedziesz z nami.

-Ale dokąd i po co?

-Na identyfikacje.

-Na co?- Zakręciło mi się w głowie, do oczu napłynęły łzy. Nie mogłem złapać oddechu. Oparłem się o ścianę.

-Mikołaj dobrze się czujesz?

-Ola nie żyje? To chcecie mi powiedzieć?

-Mikołaj, to nie jest pewne. Znaleźliśmy ciało ale ktoś musi ją zidentyfikować. Równie dobrze to może być jej sobowtór.

-Ola nie żyje. To niemożliwe. Powiedzcie że to żart. Błagam powiedz że to żart.

-Mikołaj uspokój się. Spokojnie. Nic nie jest pewne.- Stałem oparty o ścianę. Osunąłem się po niej na podłogę i zacząłem płakać. Po chwili byłem już w szpitalnej kostnicy. Lekarz uniósł biały materiał, którym było przykryte ciało. To była Ola. Byłem pewien, do oczu napłynęły mi łzy.